بازگشت
مراد دل
قیوم بشیر قیوم بشیر

قیوم بشیر

ملبورن – استرالیا

8 نوامبر 2009

گلشن خیال

دیشب دلم  هوای  دو چشم  نگار کرد

جان را اسیر زلف پر از پیچ یار کرد

دل را بدو سپرد و غزل از وفا سرود

وانگه که ساقی آمد و بزمی  تیار کرد

تا صبحدم ترانهء گل گفت و گل شنفت

آنقدر که  شعله  های  دلم  را قرار کرد

زانچه که بود علایق عشاق به یک نظر

آنرا  طلب   ز  روزنهء  چشم  یار کرد

مرغان عشق را به تماشای گل بخواست

چون عندلیب که نغمه سرای هزار کرد

در راهء   پر صفای   محبت   قدم  گذارد

تا  آنکه  رفته  رفته  خزانش   بهار کرد

رخسارهء نگار که چو مهتاب زندگیست

در شام تیره عشق و وفا  را  شعار کرد

گفتا !  به   آرزوی  دل  از  گلشن  خیال

همچون« بشیر» که جان ودلش را نثارکرد

 

به پاس همنوایی  با ژورنالیست دربند ، محترم غوث زلمی و همهء کسانی که

درراهء آزادی بیان تلاش ورزیده ،  میورزند و خواهند ورزید.

قیوم بشیر

ملبورن - آسترالیا

25 سپتامبر 2009

 

نقض حرمت

گویند که  نو بهار وخروش طبیعت است

دشت ودمن زلاله وگل غرق رحمت است

بوییکه  از  تراوش   گل  های  زنده گی

همواره  بر مشام  رسد  با  طراوت است

گویند  که  دوستان  به  آزادی  می رسند

این داستان  ز وادی  دنیای حسرت است

اما  دریغ  و  درد  که   افسرده  همچنان

زلمی به  پشت میلهء  زندان دولت است

آنکس  که  روزگاری  ز عمر عزیز  وی

چندی  اسیر  پنجهء  نام   شریعت  است

آخر   نشد   وعدهء   دولت   بجا   چرا ؟

عادل کجاست؟حرف زبهتان وتهمت است

عالم  تمام  به ریش  شما  خنده  می کنند

ای قاضیان که کارشما نقض حرمت است

خواهید  اگر به  صبح قیامت قسم خورید

دانید بحق  که داشتن خوبان  نعمت است

اینان      برای     زندگی     عالم    بشر

همواره  پیشتاز  شدند این  حقیقت  است  

گویند  که  نو بهار  شود   سبزه  سر زند

زانرو  برای  ملت  ما   دم  غنیمت  است

هرچند  که  حق   مردم  آزاده   زندگیست

اما عجب نگر که خود رنج و محنت است

آخر گناهء این  جمع آزاده گان  زچیست؟

کاینسان  اسیر دغدغهء  بی  مروت است

دانم  که  روزی فصل  زمستان شود تمام

آنکس که روسیاه شود دست ظلمت است

غمگین مباش هموطنم چونکه رفتنیست

این روزگار خاتمهء فصل عسرت(1) است

کرزی  که  باز  تکیه  به  آرای   ما  زده

این ناجوان عجب  به  تمنای قدرت است

دیدیم همه چسان  که  این  دولتش هنوز

اندرتلاش زمزمه ای  بی  سیاست  است

گاهی  برای   طالب  ملعون  نوشته است

دعوت که حاصلش اثری ازفضیحت(2)است

می سوزد این دلم بخدا بر وطن « بشیر »

زانچه عمل نگشته بدان حرف  ملت است

1 –سختی ، دشواری ، تنگدستی .

2 – رسوایی و بدنامی .

 

 

مسلخ عشق

من بوسه  ز لب  گونه ی   عناب گرفتم

گل غنچه ای  از  چشمهء  مهتاب گرفتم

در  بحر  خروشان  دلم   نقش  تو  دیدم

من  نقش   دل  آرای  تو  از  آب گرفتم

هرگز  نتوانی   که   ز  من  دیده  ببندی

چون عکس تودرسینه ی خود قاب گرفتم

محبوب من  ای  ماهء  دل افروز کجایی

من مهر تو چون تحفه ی  نایاب  گرفتم

دیشب سخن  عشق  تو  بشنیده  و  رفتم

افسون   نگاهء   تو   شده    تاب  گرفتم

تا صبح به  فراق  تو  نشستم  و گریستم

در  شام   سیه    دامن    مهتاب  گرفتم

دانی که دل آزرده گی عشق  محال است

من   گرمی   رخساره  ز  آفتاب  گرفتم

در مسلخ عشق مهر ووفا را نتوان کشت

من  مرغ   دل  افسرده ز قصاب  گرفتم

برخیز و نگر همچو«بشیر»  گلبدن من

افسانهء  رؤیای  تو   در  خواب  گرفتم

مراد دل

شبی  ز  کوچه ی   اسکان  تو  گذر  کردم

حیای   چشم   تو  دیدم   دلم   خبر   کردم

حدیث  مهر  و  وفا  را   ز کس  نپرسیدم

هر آنچه  در  طلبش  بوده ام  نظر  کردم

سکوت  و خلوت آن  کوچه عالمی  دارد

در آن  دیار  نشستم ،  شبم  سحر  کردم

نگفت کس که چه رازیست میان ما امشب

به  نور ماه  تو  جانا  دمی  شرر کردم

ترانه  های  دل  افروز  عاشقانه ای را

به سرو  قامتت  ای یار سر بسر کردم

مراد  دل   بستانم   اگر  تو  یار شوی

دلی که خانه  بدوش  بوده  دربدرکردم

تو آن  ستارهء  تابان  آسمان  « بشیر»

به  روی  ماهء تو دیده به  دل اثر کردم


January 10th, 2010


  برداشت و بازنویسی درونمایه این تارنما در جاهای دیگر آزاد است. خواهشمندم، خاستگاه را یادآوری نمایید.
 
بازگشت
شعر،ادب و عرفان